جلوه : به معناي آشكار كردن، نمايش دادن، ظاهر ساختن و خود را به كسي نشان دادن است. در اصطلاح عرفان عبارت از تابش انوار الهي بر دل عارف به گونة است كه او را واله و شيدا سازد

جلوه : به معناي آشكار كردن، نمايش دادن، ظاهر ساختن و خود را به كسي نشان دادن است. در اصطلاح عرفان عبارت از تابش انوار الهي بر دل عارف به گونة است كه او را واله و شيدا سازد([1]).

به باور ابن عربي: جلوه بيرون آمدن بنده از خلوت است، در حاليكه از خود بيني، خود پسندي و خود خواهي پاك شده و به صفات خجسته آراسته گرديده باشد. زيرا جمال اسرار وقتي بر سالک جلوه ميكند كه از خود پرستي و عادت پرستي رهايي يابد و هر شنيده را نا شنيده و  هر ديده را ناديده پندارد و زبان را از سوال ببندد تا موت معنوي حاصل گردد و اسرار بروي جلوه كند([2]).

جهت آشنايي بيشتر با اين اصطلاح، بازتاب ابياتي از شعراي عارف مورد نظر را به نظاره ميگيريم:

تاكه از بخت  نكوشد جلوه گاه ناز حسن    كرد  زلف مشــكريزت مشـكبار آيينه را

خــاطر از رنگ حوادث دور بايد داشتن     ميتوان كردن چو شبنم بي غبار آيينه را([3])

                                 * * *

هر دم از خود جلوه نيرنگ خود بيني شكست  بيـــدلي آيينة دلـــدار بينم داده است

جا گرفتن در دل اهل محبت حكـــمت است    شيوه هاي يار شعر دلنشينم داده است([4])

                     * * *

كي رفته اي از ياد كه ياد  تو نمايم     پيش نظرم جلوۀ زيباي تو باشد([5])

                                                      * * *

ديده از نور و دل ازمهر ، ســـراز صهبا پر است    جـــان مـــن ازجلـــوة يارجــهان آرا پــر است

جلوه گاهي نيست درمن ، اي پري معذور دار تن ز وصل دوست، چشم من، ز استغنا پر است ([6])

                              * * *

قلبي كه گـــرفتار غم و درد والـم بود        از پرتو اين جــلوه فروزان شده امشب

از وجد و خوشي در قفس سينه نگنجد        با شهپر اين عشق چراغان شده امشب([7])

                      * * *

ياد باد آنكه گذارم به سر كوي تو بود         ديده ام جلوه گـــة آيينة روي تــو بــود

گــردش قبله نمــاي دل ديــوانــة مــن       به سجود خم محراب دو ابروي تو بود([8])

---

- فرهنگ فارسي عميد، ص 468.[1]

- فرهنگ اصطلاحات ابن عربي، ص 193.[2]

- گلشن زيباي اشعار مولانا قربت، ص 26.[3]

- سالي در مدار نور ، ص 50.[4]

- ارمغان عشق، 153. [5]

- مرزعة دهقان، ص 27.[6]

- كعبة دل، ص 34.[7]

-ديوان محفي بدخشي، ص 81. [8]