حضور : در لغت به معناي حاضر شدن، حاضر بودن، نزد كسي بودن، كلمة احترام و تعظيم است كه پيش از نام شخص بزرگ گفته و يا نوشته ميشود.

حضور : در لغت به معناي حاضر شدن، حاضر بودن، نزد كسي بودن، كلمة احترام و تعظيم است كه پيش از نام شخص بزرگ گفته و يا نوشته ميشود.([1]) و در اصطلاح تصوف «مقام مشهود و حدت را گويند»([2]) از ديد عطار پيوسته حاضر بودن به درگاه حق است و شرط حضور فنا از خويشتن است. دمي خلوت و حضور با حق بهتر از متاع هر دو جهان بوده و حضور جاويدان به مفهوم پيوسته حاضر درگاه حق بودن است([3]). حيدري وجودي خلوت حضور را در بيتي اينگونه به كار برده است:

خلوت حضورم را روز و شب چراغان كن        مهر انجمن سازم، محرم دل و جان شو ([4])

                                                                * * *

- خلوت حضور :

خــلوت اند خـــــلوت اندر خـــلوتم      كه حضور اندر حضور حضرتم ([5])

- محو حضور :

محو حضورم را روز و شب چراغان كن مهر انجمن سازم، محرم دل و جان شو

                       * * *

گر به حضور ميروي از همه كس بيگانه رو    جامة آب و گل بسوز مخلص وخالصانه رو([6])

                                                                   * * *

بي حضور وجه آن دلدار ما        كي نماز عاشقان گردد روا([7])

                                                     ***

گوهر حضور من در دل تو ميتابد    اي نگاه آرامت، بيكرانه در يابم([8])

---

- فرهنگ عميد، ص 525.[1]

- يوگني اد وارد ويچ برتلس تصوف سيروس ايزدي، چاپ سوم، تهران: 1382 ش، ص 193.[2]

- سالي در مدارنور ، ص 22.[3]

- همانجا، ص 34.[4]

- جلوه هاي كامل عشق، ص 100. [5]

[6] - رمز اسرار، ص 78.

- حلوه هاي كامل عشق، ص 105.[7]

- سالي در مدار نور، ص .16[8]